Rock4funS

Początki

Jack Black spotkał 24-letniego Kyle'a Gassa kiedy miał 16 lat w Los Angeles w roku 1985 kiedy byli członkami grupy teatralnej "The Actors' Gang". Jak na ironię, Black i Gass nie mogli siebie znieść, ale z biegiem czasu rozpracowali swoje różnice. Później, Gass nauczył Blacka gry na gitarze i założyli zespół. Od kiedy obydwaj potrafili śpiewać i grać na gitarze, Black stał się głównym wokalistą a Gass głównym gitarzystą. Nazwa zespołu jest zaczerpnięta ze słów komentatora sportowego Marva Alberta.

Seriale telewizyjne (1997 – 2000)

W 1997, HBO wypuściło dwa epizody Tenacious D w telewizji. Następne 4 epizody nie były publikowane aż do 1999 roku. Program był o drodze początkach grupy starającej się wejść na rynek muzyczny. Sześć odcinków zawierało liczne piosenki które później zostały nagrane ponownie, stając się częścią pierwszego albumu, a także piosenek które nie zostały opublikowane do dzisiejszego dnia. Nazwy poszczególnych odcinków: The Search for Inspirado, Angel in Disguise, Death of the Dream, The Greatest Song in the World, The Fan i Road Gig

Pierwszy album (2001 – 2003)

Tenacious D wydało Tenacious D (#38 w Wielkiej Brytanii), w 2001. Do pierwszego albumu, poprosili o pomoc głównego wokalistę zespołu Foo Fighters - Dave'a Grohla do gry na perkusji, klawiszowca Page'a McConnella z Phish, gitarzystę Warrena Fitzgeralda z The Vandals, i basistę Steve'a McDonalda. Dust Brothers wyprodukowali album. Większość piosenek bazuje na mało popularnym serialu puszczanym w telewizji HBO.

Kilka piosenek z tego albumu jest "skitami" w których Jack i Kyle przechodzą pewnego rodzaju kreatywny proces albo przedstawiają argumenty które prowadzą do następnej piosenki. Większość skitów zostało zaczerpniętych z ich show zawierają unikalny absurdalny humor.

Pierwszym singlem z tego albumu był Wonderboy, który stał się bardzo popularny zarówno w radiach na koledżu jak i nowoczesnych stacjach rockowych.

Drugim singlem była reklamująca zespół piosenka Tribute, hołd dla "najlepszej piosenki na świecie".

Dwa następne single zostały wypuszczone w późniejszym okresie jeden do utworu Dio, który był swoistym pokłonem dla Ronnie James Dio. W utworze zawarta była prośba zwrócona w kierunku Dio aby przestał grać rocka i pozwolił zająć jego miejsce na szczycie. Dio bardzo polubił piosenkę i pozwolił zagrać J.B. i K.G. w jego teledysku "Push". Ostatnim singlem było Fuck Her Gently, którego teledysk był w całości animowany przez Spümcø ze studia Ren and Stimpy.

W 2003, wydali DVD zatytułowaną The Complete Masterworks, która zawierała całą serię ich serialu TV, krótkie filmiki, i koncert na żywo z Londyńskiego Brixton Academy (nagrany 3 listopada 2002r.).

Film i ich drugi album (2004 – 2006)

W czerwcu 2004 roku, zespół zaczął pracować nad filmem pod tytułem Tenacious D in: The Pick of Destiny. Nagrywanie filmu zaczęło się w kwietniu 2005. Reżyserem jest Liam Lynch, który był także reżyserem teledysku "Tribute". W maju, 2005, rozpoczął nagrywać piosenki do ścieżki dźwiękowej do filmu, która była zarazem drugim albumem zespołu. Film pokazuje fikcyjne początki grupy i ich wspinanie się na szczyt. Premiera odbyła się 22 listopada 2006. Ścieżka dźwiękowa została wydana 14 listopada. Na płycie gościnnie wystąpili Ronnie James Dio oraz Meatloaf, obaj w utworze "Kickapoo". Meatloaf wcielił się w ojca młodego Jacka Blacka, Dio zaś w siebie samego. W filmie wystąpił również Dave Grohl, grając rolę diabła.

Nazwa Nightwish wzięła się od tytułu jednej z piosenek wydanych na pierwszym demo zespołu. Mówi się też, że wymyślił ją Tuomas równo o północy, podczas ogniska z przyjaciółmi.

Na początku 1997 roku projekt zaczął nabierać rozpędu. Do zespołu dołączył perkusista Jukka Nevalainen, a gitara akustyczna została zastąpiona elektryczną. W kwietniu nagrali swój pierwszy album, zawierający siedem utworów Angels Fall First. Płyta ta została wydana w limitowanym nakładzie 500 kopii i miała inaczej zaprojektowaną okładkę niż późniejsze reedycje.

W maju tego samego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Spinefarm Records na wydanie dwóch albumów. Pierwszy z nich, rozszerzona edycja Angels Fall First, została wydana w listopadzie i zajęła 31. miejsce na fińskiej liście przebojów. Album poprzedzał singel The Carpenter, który zajął 8. miejsce liście najlepiej sprzedających się singli w Finlandii. W wydanym w 2003 roku dokumencie End of Innocence, Holopainen tak opisze to wydarzenie: Jednym z najwspanialszych momentów w historii Nightwisha był ten, gdy pewnej niedzieli słuchaliśmy w radiu notowania singli i usłyszałem, że Carpenter wskoczył na 15. miejsce... To było lepsze, niż platynowa płyta za Century Child. Zimne ciarki przebiegły mi po plecach gdy słuchałem radia. Potem spacerowałem w parku, przez dwie godziny i myślałem: O mój Boże. W co ja się wpakowałem.

W roku 1998 do zespołu dołączył Sami Vänskä (gitara basowa). Tego samego roku został też wydany drugi album, Oceanborn, przez wielu uważany za najlepszy. Album ten był znacznie cięższy od poprzedniego. Był też ostatnim wydanym w tzw. erze niewinności grupy, jak określił okres 1996-1999 Holopainen. Album dotarł na piąte miejsce fińskiej listy przebojów, a poprzedzający go singel Sacrament of Wilderness wspiął się na sam szczyt listy singli. Album okazał się większym hitem niż się ktokolwiek spodziewał. Wydano do niego jeszcze jeden singel – Walking in the Air, cover utworu Howarda Blake’a, będącego częścią ścieżki dźwiękowej do filmu The Snowman. Ponadto, album był promowany w klubach promo CD Passion and the Opera.

W 1999 roku wydany został singel Sleeping Sun (Four Ballads of the Eclipse), mający związek z zaćmieniem słońca widocznym w niemalże całej Europie. W samych tylko Niemczech singel sprzedał się w ponad 15 000 kopii w pierwszym miesiącu. W sierpniu płyta Oceanborn uzyskała status złotej.

W roku 2000 zespół wystartował do festiwalu Eurowizji z utworem Sleepwalker. Zajęli drugie miejsce i nie pojechali na finał, mimo iż w głosowaniu publiczności zwyciężyli ogromną przewagą głosów. W maju grupa wydała kolejny album – Wishmaster. Zajął on od razu pierwsze miejsce na fińskiej liście przebojów i pozostawał na nim przez trzy tygodnie. W ciągu tego czasu zyskał również miano złotej płyty. Pomimo tego, że w tym samym miesiącu wyszły też długo oczekiwane wydawnictwa grup Iron Maiden i Bon Jovi, to właśnie Wishmaster został uznany albumem miesiąca przez niemiecki magazyn „Rock Hard”. Jedynym oficjalnie wydanym singlem do tego albumu było Deep Silent Complete. Poza tym w klubach dostępne były jeszcze promo CD z utworami The Kinslayer oraz Wishmaster.

Rok 2001 był najcięższym w historii zespołu. Z zespołu musiał odejść Sami Vänskä, ponieważ nie mógł dogadać się z Holopainenem. Sam Holopainen tak to opisuje: Pierwsze o czym pomyślałem, to to, że jeśli Nightwish miał nadal istnieć, ja i Sami nie mogliśmy pracować w tym samym zespole. To był fakt i innym faktem było, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Nie wiem, czy jestem za łagodny, czy za tchórzliwy, ale nie mogłem mu tego zrobić. Był moim przyjacielem przez dziesięć lat i nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Po prostu nie mogłem być w tym samym zespole z nim i musiał odejść. Raczej odszedłbym sam od całego zespołu, niż powiedział mu to w twarz. To jedna z rzeczy, których żałuję najbardziej w całym życiu, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć osobiście... Będę tego żałował do końca życia. To była podła rzecz. Jako przyjaciel i kumpel z kapeli powinienem był mu to powiedzieć osobiście. To byłoby uczciwe – delikatnie mówiąc. To był błąd, ale co możesz poradzić? Ewo zadzwonił i powiedział Samiemu. Przyszedł się ze mną zobaczyć. Rozmawialiśmy o tym jak sprawy stoją przez około godzinę. Sami powiedział: OK i odszedł. Od tego czasu nie rozmawialiśmy. Po odejściu Samiego do zespołu dołączył Marco Hietala, doświadczony basista grający wcześniej m.in. z Alexi Laiho w zespole Sinergy. Jeśli idzie o działalność oficjalną, to grupa nagrała cover utworu Gary’ego Moore’a Over the Hills and Far Away. Utwór ten, wraz z kilkoma innymi, został wydany na EP Over the Hills and Far Away. Wydany został także From Wishes to Eternity zawierający koncert dany przez grupę 12 lipca w Tampere w Finlandii.

Rok 2002 to rok wydania piątego albumu w historii zespołu – Century Child. Wraz z nim wydane zostały single Bless the Child (w tym w wersji promo CD) oraz Ever Dream. Główną różnicą w stosunku do poprzednich wydawnictw było wykorzystanie fińskiej orkiestry jako tła dla wielu utworów aby spotęgować efekt muzyki klasycznej. Oprócz tego po raz pierwszy w historii zespołu został wykorzystany śpiew Marco Hietali, a nie tak jak wcześniej Tuomasa Holopainena. Century Child zyskał status złotej płyty po zaledwie dwóch godzinach od wydania, a platynowy stał się dwa tygodnie później. Ustanowił też swego rodzaju rekord na fińskiej liście przebojów – nigdy wcześniej drugi album nie był tak daleko w tyle za liderem. Po teledysku do Bless the Child wydany został drugi – End of All Hope, który jako jedyny jest klipem do utworu, który nie miał swojego singla. Teledysk ten zawiera sceny z fińskiego thrillera Kohtalon kirja (Księga przeznaczenia).

2003 to wydanie DVD End of Innocence, zawierającego m.in. dokument o historii Nightwishu. Latem tego roku Tarja wzięła potajemny ślub zapraszając tylko rodzinę i znajomych. Mężem został Argentyńczyk Marcelo Cabuli, co stało się powodem wielu plotek na temat rozpadu grupy. Okazały się one jednak nieprawdziwe i już rok później grupa wydała swój kolejny album.

2004 rok to czas wydania szóstego albumu zespołu – Once. Równocześnie z nim wydany został singel Nemo. Once zawiera podkład orkiestry w dziewięciu z jedenastu utworów. Jednak w przeciwieństwie do Century Child, grupa nie zdecydowała się tym razem na fińskich muzyków i w Once tło stanowi London Session Orchestra, która znana jest m.in. z soundtracku do filmowej adaptacji trylogii Władca Pierścieni. Album doczekał się też kolejnych singli: Kuolema tekee taiteilijan (jęz. fiński Śmierć czyni artystę) oraz Wish I Had an Angel. Stał się także potrójną platyną w Finlandii, platyną w Niemczech, złotym w Szwecji, a także zajął pierwsze miejsce na greckiej, norweskiej, niemieckiej i węgierskiej liście przebojów.

W 2005 roku, zespół wydaje kolejny singel: The Siren (również w wersji promo CD). To także rok pierwszej wizyty grupy w Polsce (29 maja na Mystic Festival). We wrześniu została także wydana trzecia już składanka z serii The Best of: Highest Hopes.

Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku trasy koncertowej Once, w październiku 2005 Tuomas Holopainen opublikował na oficjalnej stronie zespołu list otwarty, w którym pozostali czterej członkowie kapeli oznajmiają o zakończeniu współpracy z dotychczasową wokalistką Tarją Turunen, motywując to tym, że zbytnio poświęciła się sprawom finansowym związanym z działalnością grupy, zapominając o uczuciach, jakie powinna w nią wkładać. List opublikowany został 23 października 2005.

W liście Tuomas zapowiedział, że miejsce Tarji zajmie inna wokalistka. Według niektórych źródeł, Tarja nie została poinformowana oficjalnie o tym, że zespół zamierza zakończyć z nią współpracę - przez co miała żal do pozostałych członków zespołu.

30 maja 2007roku w Internecie ukazał się utwór pt. "Eva". 24 maja ujawniono nazwisko nowej wokalistki - Anette Olzon.Występuje ona w kolejnych dwóch singlach: "Amaranth" i "Bye Bye Beautiful". Kolejny pełny album grupy - Dark Passion Play ukazał się 28 września 2007. W grudniu 2007 roku na teren Finlandii został wydany kolejny singel Erämaan Viimeinen. Jest wersją instrumentalnego utworu "Last of the Wilds" z albumu Dark Passion Play zawierającą fiński tekst. Z uwagi na fakt że Anette Olzon jest z pochodzenia Szwedką i nie zna fińskiego, jako wokalistka gościnnie wystąpiła Johanna "Jonsu" Salomaa z zespołu Indica. 21 maja 2008 ukazał się singel The Islander, a 14 kwietnia 2008 ukazał się video-klip do tego utworu, który wyemitowano pierwszy raz w Fińskim MTV o 7 rano (Fińskiego czasu).

Wczesny okres (1981-1982)

Początki Metalliki sięgają maja 1981, gdy wokalista i gitarzysta James Hetfield i perkusista Lars Ulrich spotkali się na jam session po zamieszczeniu ogłoszeń w tym samym wydaniu gazety The Recycler. Hetfield, mający już wcześniejsze doświadczenie z kilku zespołów, nie był zadowolony ze słabych umiejętności Ulricha, który nie grał dotąd w żadnym zespole. Mimo wszystko, postanowił z nim współpracować. Przez kilka miesięcy duet spotykał się razem, by jamować, a przy okazji Ulrich zapoznawał Hetfielda z brytyjskimi zespołami metalowymi. 28 października 1981 uznaje się za datę założenia grupy, ponieważ wtedy Ulrich powiedział Hetfieldowi, że ma zarezerwowane miejsce na składance Metal Massacre (chociaż nie miał zespołu) wydawanej przez jego znajomego, Briana Slagela, założyciela wytwórni płytowej Metal Blade Records. Pod koniec 1981 roku, Metallica, w składzie z gitarzystą prowadzącym Lloydem Grantem i basistą Ronem McGovneyem, nagrała utwór "Hit the Lights," skomponowany przez Hetfielda, gdy grał jeszcze w zespole Leather Charm.

Ponieważ współpraca Granta z grupą zakończyła się jedynie na tym utworze, a sam zespół miał problemy ze znalezieniem stałego gitarzysty prowadzącego, Lars Ulrich na początku 1982 roku postanowił zamieścić kolejne ogłoszenie w Recyclerze. Odpowiedział na nie Dave Mustaine. Na spotkaniu z zespołem nie musiał nawet grać, ponieważ samo jego dotychczasowe doświadczenie zrobiło wystarczające wrażenie na Hetfieldzie i Ulrichu. Z ustabilizowanym już składem Metallica zagrała swój pierwszy koncert 14 marca 1982 w Radio City w Anaheim w stanie Kalifornia. Do końca 1982 r. zespół głównie grał koncerty, nagrał kilka dem, a w międzyczasie, 14 czerwca 1982, została wydana pierwsza edycja składanki Metal Massacre razem z utworem "Hit the Lights." W grudniu 1982 nastąpiła zmiana basisty. McGovney odszedł z powodu zbyt wielu złych doświadczeń z pozostałymi członkami zespołu, ale jeszcze przed jego odejściem Hetfield i Ulrich chcieli mieć w zespole innego basistę, Cliffa Burtona, którego zobaczyli występującego z zespołem Trauma. Burton zgodził się dołączyć do Metalliki, ale zespół musiał przeprowadzić się do San Francisco.

Kill 'Em All (1983)

W lutym 1983, promotor oraz właściciel sklepu Rock 'n' Roll Heaven w New Jersey, Jon Zazula, zaproponował Metallice zagranie kilku koncertów na Wschodnim Wybrzeżu. Zespół wyruszył pod koniec marca 1983 w podróż, długą na ponad 3 tysiące kilometrów, na drugi koniec Stanów Zjednoczonych, w czasie której członkowie zespołu zaczęli coraz bardziej zwracać uwagę na alkoholowe uzależnienie Dave'a Mustaine'a. Ostatecznie, na początku kwietnia 1983, Mustaine'a wyrzucono z zespołu, a za namową menedżera Metalliki, Marka Whitakera, na jego miejsce wybrany został Kirk Hammett, którego Hetfield i Ulrich poznali (tak samo jak Whitakera) pod koniec 1982, gdy grali koncert razem z zespołem Exodus, w którym grał Hammett. Jon Zazula nie planował jedynie zorganizowania paru występów Metallice, ale również liczył na załatwienie kontraktu nagraniowego zespołowi, co jednak mu się nie udało, więc postanowił założyć razem z żoną Marshą własną wytwórnię Megaforce Records, z którą grupa podpisała kontrakt 3 maja 1983.

Zaledwie siedem dni później Metallica wstąpiła do Music America Recording Studios, by w ciągu 17 dni zarejestrować materiał na swój pierwszy album studyjny. 25 lipca 1983 została wydana płyta Kill 'Em All, którą zespół od razu zwrócił na siebie uwagę. Dwa dni po wydaniu albumu Metallica wyruszyła razem z zespołem Raven w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, nazwaną Kill 'Em All for One Tour, trwającą do 3 września 1983.

Pod koniec 1983 roku, Metallica przeprowadziła się z San Francisco do New Jersey i zaczęła komponować utwory na następny album, w międzyczasie grając je podczas wspólnych koncertów z zespołem Anthrax.

Ride the Lightning (1984-1985)

Początek 1984 roku okazał się dla zespołu niekorzystny, ponieważ został on okradziony z praktycznie całego sprzętu po koncercie w Bostonie w stanie Massachusetts. Dało to początek pierwszej balladzie zespołu, "Fade to Black." 20 lutego 1984, Metallica rozpoczęła nagrywanie utworów na następny album studyjny w Sweet Silence Studios w Kopenhadze. Zespół postanowił wyprodukować album samodzielnie, ale z pomocą producenta Flemminga Rasmussena. Sesja nagraniowa zakończyła się 14 marca, po czym zespół skupił się na graniu koncertów. 30 lipca 1984 wytwórnia Megaforce Records wydała album Ride the Lightning. Chociaż album był krytykowany przez niektórych fanów zespołu za obecność "Fade to Black" na nim, to jednak utwór w ocenie krytyków jest uznawany za "metalową klasykę wszech czasów," a cały album za rewolucyjny. 2 sierpnia 1984, trzy dni po wydaniu płyty, Metallica postanowiła zwolnić swojego dotychczasowego menedżera Marka Whitakera oraz odejść od Jona Zazuli i jego wytwórni Megaforce. Powodem tego było poznanie dzień wcześniej przez zespół Cliffa Burnsteina, menedżera oraz założyciela wraz z Peterem Menschem QPrime Management, które miało już na koncie pomoc w wypromowaniu zespołów jak AC/DC, Aerosmith, czy Scorpions. Mimo, że Metallikę obowiązywał kontrakt z wytwórnią Megaforce, cała sytuacja odbyła się bez rozpraw sądowych, ponieważ okazało się, że Zazula złamał warunki umowy z zespołem, poprzez wydanie 25 tysięcy więcej kopii albumu Ride the Lightning, niż powinien. Dzięki współpracy z nowymi menedżerami, 12 września 1984, Metallica podpisała nowy kontrakt z wytwórnią Elektra Records, a 16 listopada wyruszyła w trasę koncertową Bang the Head That Doesn't Bang Tour, trwającą do 19 marca 1985 i obejmującą koncerty w Europie (z zespołem Tank) i w USA oraz jeden występ w Kanadzie (z zespołami W.A.S.P. i Armored Saint). Podczas tej trasy koncertowej zespół zyskał przydomek "Alcoholica," odwołujący się do uzależnienia członków od nadmiernego spożywania alkoholu.

W połowie 1985 r., zespół rozpoczął komponowanie utworów na kolejny album i grał od czasu do czasu koncerty. Z początkiem września 1985, ponownie w Sweet Silence Studios, Metallica rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, którego produkcją zajął się sam zespół oraz Flemming Rasmussen. Sesja nagraniowa trwała do 27 grudnia 1985.

Master of Puppets (1986-1987)

Na początku 1986 roku miksowanie nagranego materiału rozpoczął Michael Wagener, a w międzyczasie Hetfield i Burton zaczęli występować w zespole Spastik Children. 3 marca 1986 został wydany album Master of Puppets. Osiągnął 29. pozycję na krajowej liście przebojów w USA, co wprawiło wielu ludzi w zdumienie, ponieważ zespół - od początku istnienia - zyskiwał popularność głównie za pomocą koncertów; nie nagrał żadnego teledysku, a wydane single można było policzyć na palcach jednej ręki. 27 marca 1986 Metallica wyruszyła w trasę koncertową Damage, Inc. Tour, podzieloną na dwie części: amerykańską, trwającą do 3 sierpnia, podczas której zespół występował jako support przed zespołem Ozzy'ego Osbourne'a, oraz europejską, zapoczątkowaną 10 września, ale przerwaną 27 września 1986.

Tego dnia zespół jechał autokarem ze Sztokholmu w Szwecji, w którym grał koncert dzień wcześniej, do Kopenhagi w Danii. Nad ranem, w pobliżu szwedzkiego miasta Ljungby, autokar wpadł w poślizg i zaczął koziołkować. W międzyczasie basista Cliff Burton wyleciał przez okno autokaru, a ten wylądował na nim, zabijając go. Z tego powodu pozostali członkowie zespołu zastanawiali się nad rozwiązaniem Metalliki, ale pod wpływem matki Burtona postanowili kontynuować karierę. 7 października 1986 odbył się pogrzeb Burtona w Castro Valley, w stanie Kalifornia, po czym zespół zaczął przesłuchiwać basistów. Po przesłuchaniu przez członków zespołu ponad 40 muzyków, 28 października 1986 wybrany został Jason Newsted.

8 stycznia 1987 w Kopenhadze Metallica wznowiła trasę koncertową Damage, Inc. Tour. Została ona zakończona 13 lutego 1987, ale jeszcze przed jej końcem zespół po raz pierwszy zagrał koncert w Polsce. Po trasie koncertowej członkowie zespołu (oprócz Hetfielda, który złamał rękę) zaczęli organizować próby w garażu Ulricha, na których grali głównie covery. Kilka coverów zostało zarejestrowanych przez zespół od 9 do 15 lipca 1987 w studiach A&M oraz Conway w Los Angeles i zostały one wydane 24 sierpnia 1987 na minialbumie o nazwie Garage Days Re-Revisited. We wrześniu członkowie zespołu zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny. 17 listopada 1987 Metallica wydała swój pierwszy film pt. Cliff 'Em All!. Jest to hołd dla Cliffa Burtona w postaci amatorskich, profesjonalnych oraz prywatnych nagrań wideo.

...And Justice for All (1988-1990)

28 stycznia 1988 Metallica weszła do One On One Studios w Los Angeles, aby razem z producentem Mike'em Clinkiem, znanym ze współpracy z zespołem Guns N' Roses, nagrać czwarty album studyjny. Współpraca z nowym producentem okazała się jednak niezadowalająca i w marcu 1988 zespół rozpoczął nagrania od nowa - ponownie z Flemmingiem Rasmussenem. Sesja została zakończona na początku maja 1988. Po sesji, od 27 maja do 30 sierpnia 1988, Metallica występowała na festiwalu Monsters of Rock. 6 września 1988 został wydany album ...And Justice for All i trafił na 6. pozycję krajowego zestawienia w USA. 11 września 1988 zespół wyruszył w trasę koncertową Damaged Justice Tour, trwającą do 7 października 1989. W międzyczasie, 6 grudnia 1988, Metallica nagrała swój pierwszy teledysk do utworu "One," którego premiera nastąpiła 22 stycznia 1989. Razem z debiutanckim wideoklipem Metallica zadebiutowała z singlem "One" na krajowej liście przebojów w Stanach Zjednoczonych osiągając 35. miejsce.

22 lutego 1989 Metallica, jako jeden z kandydatów do nagrody, wystąpiła po raz pierwszy na ceremonii Grammy Awards. W kategorii Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrumental nominowany został album ...And Justice for All. Mimo wykonania przez zespół utworu "One," zwycięzcą został album Crest of a Knave zespołu Jethro Tull, który nawet nie przybył na ceremonię, ponieważ był pewien (jak i wiele innych osób), że nagrodę zdobędzie Metallica. 6 czerwca 1989 zespół wydał swój drugi film, 2 of One. 6 września 1989, teledysk do utworu "One," nominowany na ceremonii MTV Video Music Awards w kategorii Best Heavy Metal Video, przegrał z teledyskiem do utworu "Sweet Child O' Mine" zespołu Guns N' Roses.

21 lutego 1990 Metallica otrzymała swoją pierwszą nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance za utwór "One." Od 16 maja do 30 czerwca Metallica ponownie uczestniczyła w festiwalu Monsters of Rock, a od lipca do września 1990 komponowała utwory na następny album studyjny. Już 6 października 1990, ponownie w One On One Studios, rozpoczęła sesję nagraniową piątego albumu studyjnego. Producentem został Bob Rock.

Metallica (1991-1995)

Sesja nagraniowa została zakończona 16 czerwca 1991. 10 sierpnia 1991, Metallica rozpoczęła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, a dwa dni później wydany został album Metallica,[18] trafiając na 1. pozycję krajowego zestawienia w Stanach Zjednoczonych. W ciągu tygodnia sprzedano w USA ponad 600 tysięcy egzemplarzy płyty. Album promowało pięć singli: "Enter Sandman," "The Unforgiven," "Nothing Else Matters," "Wherever I May Roam" i "Sad But True." Z ich wszystkich, największy sukces osiągnął pierwszy singel, "Enter Sandman," osiągając 16. pozycję na krajowym oraz 10. na rockowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych. 12 października 1991, Metallica zakończyła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, ale jeszcze na przedostatnim występie, 28 września 1991 w Moskwie, zespół wystąpił przed widownią liczącą od 150 do 500 tysięcy ludzi. 29 października 1991, grupa wyruszyła w trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, występując m.in. 20 kwietnia 1992 na The Freddie Mercury Tribute Concert na londyńskim stadionie Wembley. Trasa został przerwana 5 lipca 1992.

17 lipca 1992, zespół wyruszył w oddzielną trasę koncertową, Metallica/GNR Stadium Tour, z zespołem Guns N' Roses. 8 sierpnia 1992 miał miejsce koncert w Montrealu. Gdy Metallica kończyła grać wstęp do utworu "Fade to Black," doszło do przedwczesnego wybuchu płomieni, co doprowadziło do poparzeń 2. i 3. stopnia na twarzy, ramionach, dłoniach, i nogach Jamesa Hetfielda, który stał za blisko miejsca, gdzie nastąpił zapłon. Z tego powodu trasa została przerwana. Hetfield mimo ciężkich obrażeń mógł śpiewać, ale nie mógł grać na gitarze, więc tymczasowo zastąpił go w tym John Marshall. Trasa została wznowiona 25 sierpnia i zakończona 6 października 1992. 9 września 1992, Metallica na MTV Video Music Awards po raz pierwszy otrzymała nagrodę w kategorii Best Metal/Hard Rock Video za teledysk do utworu "Enter Sandman." 22 października 1992, zespół wznowił trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, która zakończyła się 8 maja 1993. Po niej wyruszył 19 maja w krótką trasę Nowhere Else to Roam Tour, trwającą do 4 lipca 1993. W trakcie, gdy Metallica koncertowała, 17 listopada 1992 został wydany film dokumentalny zespołu, A Year and a Half in the Life of Metallica, ukazujący sesję nagraniową albumu Metallica oraz wydarzenia z tras koncertowych po wydaniu albumu. Gdy zespół zakończył już koncertowanie, 23 listopada 1993 ukazał się koncertowy boxset, Live Shit: Binge & Purge, zawierający zapis audio występów grupy z 25-27 lutego i 1-2 marca 1993 w stolicy Meksyku oraz dwa zapisy wideo występów z 13-14 stycznia 1992 w San Diego, w stanie Kalifornia i z 29-30 sierpnia 1989 w Seattle, w stanie Waszyngton.

28 maja 1994, Metallica ruszyła w trasę koncertową Summer Shit: Shit in the Sheds Tour, trwającą do 21 sierpnia 1994. W październiku 1994, Hetfield i Ulrich zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny. Z początkiem maja 1995, Metallica rozpoczęła kolejną sesję nagraniową z producentem Bobem Rockiem w The Plant Studios w Sausalito w stanie Kalifornia. W trakcie sesji zespół zorganizował minitrasę Escape from the Studio '95.

Load, Reload, Garage, Inc. (1996-1998)

Z początkiem lutego 1996 Metallica zakończyła sesję nagraniową. 3 czerwca 1996 wydany został album Load, który tak samo jak poprzedni album studyjny osiągnął 1. pozycję w USA. Single promujące album zajmowały wysokie miejsca w USA: "Until It Sleeps" osiągnął 10. pozycję na krajowej, a na rockowej - jako pierwszy singel Metalliki - pozycję numer 1.; "Hero of the Day," "King Nothing," "Bleeding Me," "Ain't My Bitch" zajmowały kolejno 1., 6., 6., i 15. pozycję na zestawieniu rockowym. Nowy album wyróżnia, co wielu fanom grupy się nie spodobało, skierowanie Metalliki w stronę alternatywnego rocka i zmiana wizerunku wyróżniająca się przede wszystkim skróceniem włosów przez członków zespołu. Reakcja fanów była uzasadniona oryginalnym wizerunkiem Metalliki, która od początku działalności "wyglądała i mówiła, jakby pochodziła z ulicy." Od 27 czerwca do 5 sierpnia 1996, zespół uczestniczył w festiwalu Lollapalooza, a od 6 września 1996 do 28 maja 1997 koncertował w ramach trasy Poor Touring Me. Od lipca do października 1997 zespół, ponownie w The Plant Studios, nagrywał materiał na kolejny album studyjny, wykorzystując do tego m.in. pozostałości z poprzedniej sesji nagraniowej. W sierpniu i listopadzie 1997 dał po kilka występów w ramach minitrasy Reload Promo Tour. 17 listopada 1997 wydany został album Reload, również osiągając 1. pozycję w USA. Album promowały cztery single: "The Memory Remains," "The Unforgiven II," "Fuel," i "Better Than You," które, podobnie jak single z poprzedniego albumu, osiągnęły wysokie pozycje na rockowej liście przebojów w USA: kolejno 3., 2., 6., i 7.

2 kwietnia 1998 Metallica ruszyła w trasę koncertową Poor Retouring Me, trwającą do 13 września 1998. Od następnego dnia, w przeciągu pół miesiąca, grupa nagrała w The Plant Studios nowe covery na następny album. W drugiej połowie listopada 1998 zespół dał pięć występów w ramach minitrasy Garage, Inc. Promo Tour i w międzyczasie, 23 listopada 1998, został wydany album kompilacyjny Garage, Inc., zawierający wyłącznie covery. 8 grudnia 1998 Metallica wydała film koncertowy Cunning Stunts - występ grupy z 9-10 maja 1997 w Fort Worth, w stanie Teksas.

S&M (1999-2002)

Od 18 do 20 kwietnia grupa przygotowywała się do koncertu, a 21 i 22 kwietnia zagrała koncert w Berkeley Community Theater w Berkeley w stanie Kalifornia razem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco, dyrygowaną przez Michaela Kamena. 30 kwietnia 1999 Metallica ruszyła w trasę koncertową Garage Remains the Same Tour, trwającą do 30 lipca 1999. 19 i 23 listopada 1999 grupa dała kolejne dwa koncerty z orkiestrami symfonicznymi: w Berlinie z Filmową Orkiestrą z Babelsberga (ang. Babelsberger Film Orchester), a w Nowym Jorku z nowojorską Orkiestrą Symfoniczną. Obie orkiestry również były dyrygowane przez Michaela Kamena. Pomiędzy oboma koncertami, 22 listopada 1999, został wydany album/film koncertowy S&M, będący zapisem koncertu Metalliki z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco. Grupa rozpoczęła rok 2000 minitrasą Mini Millenium Tour.

13 kwietnia 2000 została zapoczątkowana rozprawa sądowa w której Metallica pozwała Napstera - serwis pozwalający na pobieranie za darmo cyfrowych plików muzycznych. W konfrontacji z Napsterem czynny udział brał jedynie perkusista, Lars Ulrich, dostarczając m.in. listę ponad 350 tysięcy osób, które pobierały utwory zespołu, oraz zeznając przed Komisją Sądowniczą Senatu Stanów Zjednoczonych, i to na niego spadła największa krytyka. Cała sprawa przyczyniła się dodatkowo do utraty przez zespół wielu fanów, którzy demonstrowali swoją złość na grupę poprzez niszczenie swoich zakupionych albumów Metalliki przed budynkiem sądu w którym odbywała się rozprawa. 23 czerwca 2000 zespół wyruszył w trasę koncertową Summer Sanitarium Tour, trwającą do 9 sierpnia 2000. 30 listopada 2000 grupa wystąpiła na ceremonii My VH1 Music Awards. Dla jednego z członków zespołu był to ostatni występ z Metalliką.

17 stycznia 2001, basista, Jason Newsted, odszedł z zespołu z powodów osobistych oraz wskutek zmęczenia psychicznego. Również w styczniu, pozostali członkowie grupy, James Hetfield, Lars Ulrich i Kirk Hammett zaczęli korzystać z pomocy terapeuty, Phila Towle'a, który miał pomóc rozwiązać problem z rosnącym w zespole napięciem. Mimo odejścia Newsteda, trójka członków zespołu nie zorganizowała przesłuchań basistów, lecz 23 kwietnia 2001 rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, a tymczasowym basistą zespołu został producent albumu, Bob Rock. Zanim Metallica zaczęła nagrania, filmowcy Bruce Sinofsky i Joe Berlinger zostali zaangażowani do udokumentowania procesu nagraniowego. 12 lipca Metallica i Napster ogłosili porozumienie, a 19 lipca 2001 przerwano sesję nagraniową nowego albumu, gdy James Hetfield udał się do kliniki odwykowej, by wyleczyć się z alkoholizmu i innych uzależnień. 6 listopada 2001 został wydany film dokumentalny z serii Classic Albums, opowiadający o albumie Metallica. 3 grudnia 2001, James Hetfield opuścił klinikę odwykową.

1 maja 2002, Metallica wznowiła nagrywanie nowego albumu w studiu HQ, a w grudniu 2002 rozpoczęła przesłuchania basistów.

St. Anger (2003-2004)


Po trzech miesiącach przesłuchań, 24 lutego 2003, nowym basistą Metalliki został Robert Trujillo. 8 kwietnia 2003 zespół zakończył sesję nagraniową nowego albumu studyjnego. 5 czerwca 2003 została wydana płyta St. Anger. Dotarła do 1. miejsca na krajowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych, zaś pierwszy singel promujący album, "St. Anger," osiągnął 2. pozycję na rockowej liście przebojów. Album promowały jeszcze trzy single: "Frantic," "The Unnamed Feeling," i "Some Kind of Monster." Dzień po wydaniu albumu rozpoczęła się trasa koncertowa Summer Sanitarium '03, trwająca do 24 sierpnia 2003, a od 6 listopada 2003 do 28 listopada 2004 trwała trasa Madly in Anger With You World Tour. 21 stycznia 2004 odbyła się premiera filmu dokumentalnego Bruce'a Sinofsky'ego i Joe'ego Berlingera pt. Some Kind of Monster. W maju 2004 Metallica, po niemal 20 latach, podpisała kontrakt z nową wytwórnią płytową, Warner Bros. Records. 13 lipca 2004 został wydany minialbum Some Kind of Monster, który jest ostatnim wydawnictwem firmowanym przez wytwórnię Elektra Records. 17 sierpnia 2004 ukazała się pierwsza oficjalna książka Metalliki, So What! The Good, the Mad, and the Ugly (w Polsce wydana 1 listopada 2005, pod nazwą So What!: Dobrzy, wściekli i brzydcy).

Death Magnetic (2005-obecnie)


Z początkiem listopada 2005 w studio HQ Metallica zaczęła komponować utwory na nowy album, którego producentem, jak ogłoszono 16 lutego 2006, został Rick Rubin. 18, 21 i 25 marca 2006 Metallica odbyła swoje pierwsze trzy występy w historii w Afryce, a od 3 czerwca do 15 sierpnia grała koncerty w ramach minitrasy Escape from the Studio '06. W lipcu 2006, magazyn Blender sklasyfikował Metallikę na 17. miejscu listy zestawiającej 25 Największych Słabeuszy...Wszech Czasów! argumentując to ścięciem włosów, pozwaniem Napstera, oraz tym, co można zobaczyć w filmie Some Kind of Monster. 4 grudnia 2006 ukazało się DVD o nazwie The Videos 1989-2004, będące kompilacją wszystkich teledysków zespołu. 12 marca 2007 grupa rozpoczęła nagrywanie dziewiątego albumu studyjnego. Od 28 czerwca do 18 lipca 2007 zespół koncertował w ramach kolejnej minitrasy, Sick of the Studio '07, w trakcie której 7 lipca wystąpił na charytatywnym koncercie Live Earth w Londynie. 14 maja 2008 w Los Angeles w USA, Metallica rozpoczęła serię 25 koncertów, której koniec przewidywany jest 24 sierpnia 2008 na Reading Festival w Reading w Anglii. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch minitras koncertowych zespołu mających miejsce w okolicach letnich wakacji, ta nie została zatytułowana.

1 lipca 2007 w wywiadzie dla belgijskiego magazynu Studio Brussel Lars Ulrich wyraził nadzieję na ukończenie nagrywania nowego albumu w październiku lub listopadzie 2007 oraz wydanie go w lutym 2008. Na temat samego albumu powiedział, że dla niego w ogóle nie brzmi on jak ostatnia płyta, St. Anger. Uważa również, że album jest trochę bardziej dynamiczny i zróżnicowany od poprzedniego. Ostatecznie, płyta nie została wydana w lutym 2008, a sam Ulrich jako nową przewidywaną datę wydania podał wrzesień 2008. Według kontraktu między zespołem a wytwórnią, będzie to jedyny album Metalliki wydany przez Warner Bros. Records. Kolejne albumy będą prawdopodobnie wydawane przez samą grupę. Wokalista i gitarzysta zespołu, James Hetfield, oświadczył w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, że nowa płyta jest już nagrana i zatytułowana, oraz że pozostał jeszcze proces miksowania. Na płycie znajdzie się 10 utworów. 4 czerwca 2008 miało miejsce zaprezentowanie sześciu nagrań krytykom muzycznym, m.in. z magazynów Kerrang! i Metal Hammer. Nagrania zostały ocenione pozytywnie.14 czerwca 2008 potwierdzony został tytuł albumu - Death Magnetic

Pierwotnie Linkin Park nosił nazwę Xero. Mniej więcej w czasie, gdy Chester Bennington odszedł od Grey Daze (obecnie Waterface) i dołączył do LP, odszedł ze składu Mark Wakefield (wokalista), nazwę zespołu zmieniono na Hybrid Theory. Idea tej nazwy polegała na zaznaczeniu tego, że Kalifornijczycy grają nietypową muzykę – hybrydę metalu, elektroniki, rapu, itd. Nazwa jednak okazała się zastrzeżona już przez inny zespół i chciano uniknąć problemów prawnych, w związku z czym zrezygnowano z niej (choć nie do końca, biorąc pod uwagę, że tak nazwali pierwszy album). Następnie rozważano różne inne nazwy dla zespołu m.in.: 'Clear' (ich ulubiona), 'Probing Lagers', 'Platinum Lotus Foundation', 'Ten PM Stocker' (od ulicy Stocker Street, gdzie mieszkał Mike i gdzie członkowie zespołu mieli próby. Jednak ściany mieszkania były bardzo cienkie i o godz. 10 wieczorem sąsiedzi zaczynali protestować). W końcu zdecydowali się na Lincoln Park (wziętą od Parku Lincolna w Santa Monica, gdzie mieszkał Chester). Ale i ta nazwa była już zajęta, przez zespół z Australii, który miał już zajętą nawet domenę internetową, więc ostatecznie, aby znów nie zmieniać całkowicie nazwy zespołu, muzycy zmienili swoją nazwę nieznacznie na Linkin Park.

LP nagrał Hybrid Theory EP, jednak płyta nie została wydana oficjalnie, nagrano jedynie 1000 kopii. Można było ją dostać w późniejszym okresie jedynie przez Linkin Park Underground. Pierwszym nagranym kawałkiem była piosenka And One. Zespół wydał też płytę Hybrid Theory Demos, zawierającą dema piosenek z Hybrid Theory EP oraz Hybrid Theory.

Zespół oficjalnie zadebiutował w 2000 płytą Hybrid Theory. Phoenix nie udzielał się na tej płycie, choć napisał do niej parę tekstów, zastąpił go wtedy Scott Koziol, który już na żadnej innej płycie się nie udzielał. Wiadomo, tylko że Phoenix w tym czasie studiował i nie miał czasu na grę. Producentem płyty był wówczas Don Gilmore, jednak ze względu na to, że grali cięższą muzykę niż on dotychczas wydawał i obawiali się, że niewiele może z dalszej współpracy wyniknąć, zawarli kontrakt z wytwórnią Warner Bros Records. Zawarte na Hybrid Theory piosenki zostały w wersji zremiksowanej umieszczone później (latem 2002 r.) na płycie Reanimation, co zostało uznane przez krytykę za typowy przykład "odcinania kuponów". Ich następna płyta – Meteora wydana 24 marca 2003 r. – mimo że zawierała zaledwie 36 minut materiału, została przyjęta ciepło przez fanów, jak i krytyków. Zadebiutowała ona aż w 14 krajach na pierwszych miejscach, a te kraje to: USA, Wielka Brytania, Słowenia, Japonia, Niemcy, Hiszpania, Włochy, Chile, Australia, Indonezja, Irlandia, Tajwan, Norwegia i Szwajcaria. Wydany przez nich album koncertowy w listopad 2003 – Live in Texas – mający przełamać stereotyp tej grupy jako mistrzów studia a amatorów sceny, nie jest jednoznacznie oceniany. Jedni zarzucają mu brak oryginalnych interpretacji, nieciekawe dialogi z publicznością i "komercyjność". Inni (głównie fani zespołu) zwracają uwagę na jego żywiołowość i "power".

30 listopada 2004 roku zespół wraz z Jay-Z stworzył album mash-up Collision Course, stworzony dzięki brytyjskiemu programowi Mash-up, który chcąc zacierać granice wśród różnych gatunków muzycznych remiksuje utwory bardzo różnych wykonawców. Jay-Z, zapytany o to z kim chce w programie współpracować, odpowiedział Linkin Park. I tym sposobem powstał utwór Numb/Encore, zarówno Linkin Park jak i Jay-Z byli nim tak zafascynowani, że postanowili go wydać. Początkowo miał wyjść tylko singel Numb/Encore, jednak współpraca poszła na tyle dobrze, że wydali w końcu całą płytę EP. Jay-Z do dzisiaj jest przyjacielem zespołu (np. został później producentem płyty Mike'a Shinody The Rising Tied).

W 2005 zespół oficjalnie "odpoczywał", jednak na początku roku Mike Shinoda zapowiedział powstanie nowego zespołu hip-hopowego Fort Minor, gdyż jak powiedział tęsknił za swoimi korzeniami. 22 listopada wydał płytę The Rising Tied. W tym samym roku również Chester Bennington powiadomił o powstawaniu swojego solowego projektu, na razie niewiele o nim wiadomo oprócz tego, że zostanie nagrana na nim albumowa wersja Morning After oraz Home Sweet Home. 14 maja 2007 roku odbyła się premiera nowej płyty - Minutes to Midnight. Zespół twierdził, że będzie to najlepsza z dotychczasowo wydanych płyt zespołu i zatrze wszelkie stereotypy na ich temat. Producentami są Mike i Rick Rubin. Premiera pierwszego singla (What I've Done) odbyła się 2 kwietnia. Teledysk nakręcony został na kalifornijskich pustyniach, reżyserem teledysku ponownie jest Joseph Hahn.

W marcu 2007 roku Linkin Park zagrał sześć utworów dla AOL Sessions. Można zobaczyć zespół grający na żywo trzy nowe piosenki (What I've Done, No More Sorrow, Given Up) i trzy z poprzednich płyt (In The End, Faint, Breaking The Habit).

13 czerwca 2007 zespół po raz pierwszy wystąpił w Polsce na Stadionie Śląskim razem z grupą Pearl Jam w celu promowaniu swego nowego albumu Minutes to Midnight, który ukazał się 15 maja w USA, a 14 maja w Europie. 4 maja album wyciekł do Internetu. Drugim singlem z płyty Minutes to Midnight jest Bleed It Out. Trzecim natomiast Shadow of the Day. Czwartym singlem z płyty Minutes to Midnight jest Given up Fani wiadomość o tym przyjęli to z wielkim entuzjazmem. Piątym i ostatnim singlem jest Leave out all the rest.

Linkin Park dostał nagrodę w kategorii "Najlepszy zespół" na MTV Europe Music Awards w 2007 r.

Wczesne lata (1993-1995)

Muzycy zespołu pochodzą z Bakersfield w Kalifornii. Początkowo grali jako formacja L.A.P.D. (bez Davisa). Pewnego dnia spotkali w barze wokalistę zespołu Sexart Jonathana Davisa i zainteresowali się jego osobą. Potencjał wokalny Jonathana został szybko doceniony przez muzyków L.A.P.D., którzy zaproponowali mu dołączenie do zespołu. Wokalista nie mógł porozumieć się z innymi członkami kapeli, trudno było mu znaleźć konkretny pomysł na śpiewanie do muzyki L.A.P.D. (muzycy preferują siedmiostrunowe gitary o charakterystycznym po dziś dzień, „brudnym” strojeniu i stylu gry). Pierwszym utworem było Alive, które było swego rodzaju próbą Jonathana. Zespół grał z początku w lokalnych klubach, podczas jednego z koncertów został zauważony przez łowcę talentów z Immortal Records, wydawcy mającego umowę dystrybucyjną z Sony. Tego samego roku wydane zostało demo Neidermeyer's Mind.

11 października 1994 ukazał sie album KoЯn. KoЯn inspirowały różne źródła. Tematami utworów są koszmarne wspomnienia dziecka, często samego Davisa. Kapela porusza tematy jednostkowe (Daddy) i bardziej ogólne (Shoots and Ladders). Album został pozytywnie oceniony przez krytyków, w USA, mimo skromnej promocji osiągnął status multiplatynowej płyty. Album promowały teledyski: Blind, Clown, Shoots and Ladders.

Drugi album, Elementree Records, Family Values (1996-1998)

15 października 1996 Korn wydał album Life is Peachy. Zawierał on 14 utworów w tym dwa covery (Wicked Ice Cube'a i Low Ride formacji War). Płyta jest jeszcze surowsza od swojej poprzedniczki. Na uwagę zasługują utwory Twist (otwarcie płyty, a zarazem popis scatu), Kill You (oryginalne przejście, liryka skierowana do macochy wokalisty, zamknięcie podobne do tego z Daddy) i Porno Creep. Album Life is Peachy również otrzymał status platynowej płyty. Korn promował album klipem A.D.I.D.A.S..

W 1997 KoRn założył własną wytwórnię, Elementree Records. Pierwszy zespół, z którym podpisano kontrakt, to Orgy (w którym grał kolega Davisa z Sexart).

Rok później zespół zapoczątkował trasę koncertową Family Values Tour, na którą pojechali z zespołami Deftones i Limp Bizkit. Sukces spowodował, że FV odbyło się 4-krotnie.

Przełom (1998)

18 sierpnia 1998 Immortal/Epic wydali płytę Follow the Leader. Album otwiera 12 kawałków składających się na minutę ciszy poświęconą Justinowi - nieuleczalnie choremu 14-latkowi, którego ostatnim życzeniem było spotkanie z zespołem (jemu poświęcony został też kawałek Justin). Całość nie jest już tak agresywna jak dwie poprzedniczki. Wyraźnie łagodniejsza i bardziej przystępna, co jest przyczyną komercyjnego przełomu: na całym świecie rozeszło się ponad 9 milionów płyt. Oprócz tego dwie najpopularniejsze piosenki zespołu (Got the Life, Freak on a Leash) pochodzą właśnie z tego albumu. Ponadto można tu znaleźć aż 3 featuringi: Ice Cube'a w Chlidren of the KoRn, Freda Dursta w All In The Family i Tre Hardsona w Cameltosis. Pierwszy tydzień po wydaniu albumu zaowocował ponad 100 tysiącami sprzedanych egzemplarzy (3. miejsce na liście „Billboard Top Albums”). Ten dedykowany fanom krążek powstał dzięki pracy profesjonalistów: Steve’a Thompsona (Blues Traveler, Butthole Surfers, Guns N' Roses), Tobiego Wrighta (Alice in Chains). Miksowaniem zajął się Brendan O'Brien (Rage Against the Machine). Mimo kilkudziesięciu przekleństw znajdujących się na płycie nie otrzymała ona naklejki Parental Advisory. Szatę graficzną płyty i teledysku Freak on a Leash stworzył Todd McFarlane (autor komiksu Spawn). Klipy promujące album to wspomniane już Freak on a Leash i Got the Life.

Issues (1999-2001)

22 listopada 1999 roku na szczycie listy „Billboardu” debiutuje nowość – album Issues. Okładka wybrana została w wyniku konkursu (finałową czwórkę nierzadko spotkać można na koszulkach). Odnosi sukces komercyjny (5 milionów sprzedanych do dziś na całym świecie egzemplarzy, z czego 3,5 miliona w pierwszym miesiącu). Wyraźnie widać już, że zespół zmienia swój styl: oprócz zwykłych instrumentów pojawiły się gdzieniegdzie syntezatory (4U, początek Hey Daddy) czy scratche (Wish you could be me). Całość jest bardzo melodyjna i łagodna i mimo początkowej rezerwy, z jaką podchodzili do niej fani, dziś przez wielu uważana jest za najlepszą w historii grupy. Premiera koncertowa odbyła się w teatrze Apollo w Harlemie, gdzie KoЯn był pierwszym zespołem rockowym na deskach. Muzycy zaskoczeni sukcesem zezwolili fanom na wybieranie w drodze internetowego głosowania listy utworów koncertowych. Album potrójnie platynowy. Klipy: Falling Away From Me (kontynuacja Freak On A Leash), Make Me Bad (porwanie i eksperymenty na zespole) i Somebody Someone (zespół z muszej perspektywy). Płytę otwiera zagrany na dudach kawałek Dead, będący nieoficjalnym hymnem zespołu dla wielu jego fanów. Jako ciekawostkę można podać fakt, iż światowa premiera utworu Falling Away from Me miała miejsce w serialu Miasteczko South Park w odcinku Korn's Groovy Pirate Ghost Mystery, w którym to członkowie zespołu użyczyli głosów.

W roku 2000 Jonathan zlecił wykonanie statywu na mikrofon szwajcarskiemu artyście - H.R. Gigerowi. Davis dał mu wolną rękę co do wyglądu, dając tylko parę ogólnych wskazówek: po pierwsze musiał być jak najbardziej ruchliwy, poza tym miał być bardzo erotyczny. W 2001 roku statyw został wykonany, a fani ujrzeli go podczas trasy promującej Untouchables

Piąty i szósty album studyjny (2002-2003)
Reginald "Fieldy" Arvizu

10 czerwca 2002 to premiera Untouchables. Album ten był pełen zmian, zarówno jeśli chodzi o warstwę instrumentalną (syntezatory, instrumenty smyczkowe, sample, elektronika) jak i wokalną (Davis biorąc lekcje śpiewu poszerzył skalę głosu). Są tutaj utwory ciężkie, brutalne (Here to Stay, Embrace, Wake Up Hate) jak i lekkie, najspokojniejsze w historii zespołu (Hollow Life, Alone I Break – które to piosenki Davis uznaje za swoje ulubione). Kontrowersje wzbudził koszt produkcji opiewający na sumę 4 milionów dolarów. Powodem tego była konieczność zatrudnienia nowych ludzi, nie rezygnując ze sprawdzonych współpracowników, i techniczne nowinki (nagrywanie w studiu na dyski twarde, a nie taśmy, 24-bitowy sampler). Album do dziś jest najgorzej sprzedającym się wydawnictwem zespołu. Najostrzej z osób z branży skomentował to Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour): Wsadźcie sobie cztery miliony w dupę. Tyle pieniędzy na wydanie takiej słabej płyty! Ludzie, wyluzujcie trochę! Przypomnijcie sobie, po co w ogóle gracie muzykę. Jeśli nie macie nic ciekawego do powiedzenia, to lepiej dajcie sobie spokój. Jeśli stawiacie na opakowanie, a nie na zawartość, to jesteście zdrowo popierdoleni!

Trasę koncertową rozpoczął (uwieczniony na DVD) koncert w Hammerstein Ballroom, podczas którego grupa wykonała 4 utwory z nowej płyty (Here To Stay, Blame, Thoughtless, Embrace). Wtedy też po raz pierwszy Davis użył swojego statywu na mikrofon wykonanego przez H.R. Gigera.

Klipy promujące album: Here To Stay (ciemna strona oglądania telewizji), Thoughtless (powtórka z Clowna w nowym, bardziej surrealistycznym wydaniu), Alone I Break (Jonathan morduje kolegów).

W 2003 nastąpił zwrot. 24 listopada Korn wydał dużo cięższą i surowszą płytę Take a Look in the Mirror, która jednak została przyjęta dość chłodno. Reklamowana jako powrót do korzeni nie jest jednak w 100% kopią starych pomysłów (jednocześnie ciężko doszukać się nowości). Uznawana za najbrutalniejszą i najsurowszą (brak producenta z zewnątrz jest wyraźnie zauważalny). Ponownie nagrany został utwór Alive, który już wcześniej znalazł się na demie, a w wersji z TALITM-a został zmieniony bridge (gdyż bridge ten wykorzystano już w piosence Need to z debiutanckiego albumu). Klipy wyjątkowo wyróżniają się spośród wideografii zespołu: Did My Time (klip promujący film Tomb Raider: Kolebka życia, udział Angeliny Jolie i zespół wyłaniający się w zaśmieconym zaułku z „ciemnej masy”), Right Now (brutalny animowany akt nienawiści wobec własnej osoby), Y’all Want A Single (dewastacja sklepu, punkt wyjściowy do oskarżenia showbiznesu) i Everything I’ve Known (czysty surrealizm).

Greatest Hits, odejście głównego gitarzysty (2004-2005)

5 października 2004 do sklepów trafiła kompilacja Greatest Hits vol. 1 – przegląd hitów zespołu, wzbogacony coverami, a zarazem klipami promującymi Word Up Cameo i Another Brick in the Wall Pink Floyd. O ile pierwszy (zespół jako psy) jest dziwny, o tyle drugi zrobił dużo zamieszania w całym środowisku metalowym swoim nowatorskim podejściem.

22 lutego 2005 z zespołu odszedł główny gitarzysta, Head. Przyczyny tej decyzji były natury religijnej. Kilka tygodni później ochrzcił się w rzece Jordan. Był to poważny cios dla składu, ale zespół nie rozsypał się i kontynuował pracę nad kolejną płytą. Sam Head rozpoczął pracę nad solowym albumem. W internecie dostępnych jest kilka utworów (Cry, A Cheap Name, Letter to Dimebag , Illusion of happiness, Dream i Confused). Przez ponad rok próbował komponować przy pomocy sampli i syntezatorów, jednak w końcu stwierdził że będzie robił to, w czym jest najlepszy – jak to określił, "ściany potężnych gitar".

See You on the Other Side (2005-2006)

5 grudnia 2005 premierę w Polsce miał album See You on the Other Side, będący pierwszym longplayem po odejściu ze składu Heada. Zespół częściowo wrócił na ścieżkę obraną na Untouchables – elektronika, sample, syntezatory, instrumenty smyczkowe, ale całość już nie jest tak ponura i mroczna – klimat wielu utworów jest już raczej wesoły. Wokal można opisać jako połączenie growlu z Take a Look in the Mirror z melodyjnym śpiewem z Untouchables. Bardzo wyraźnie słychać studyjną korekcję głosu Davisa, co powoduje że kawałki takie jak Twisted Transistor czy Politics na żywo brzmią zupełnie inaczej niż w wersji studyjnej. O wiele częściej niż wcześniej wykorzystano dudy - można je usłyszeć w czterech piosenkach: końcówka 10 Or A 2 Way, Open Up, Liar oraz Seen It All.

Przez większość fanów płyta została uznana za najgorszą w historii zespołu, przez niektórych chwalona za oryginalność. Basista, Reginald Fieldy Arvizu w jednym z wywiadów powiedział, że Odejście "Heada" zupełnie zmieniło chemię Korna (...) SYOTOS był tak jakby pierwszą naszą płytą.